OssomTossom vill meira en hann getur

Í vinnunni fæ ég stundum samviskubit þegar ég sel samlokur fyrir hátt í fimmhundruð kall. Mig langar að segja við persónuna hinum megin við afgreiðsluborðið að hún geti prófað að koma þegar við lokum, því þá getur hún fengið samlokuna frítt (sé hún á annað borð ennþá til) - þeim samlokum sem seljast ekki er nefnilega bara fleygt, og þá finnst mér að ég geti alveg eins bara gefið þær (þ.e. gefið þær sem ég tek ekki með heim til að borða næstu daga). Bara verst að ég get ekki sagt öllum þetta, því þá væru sennilega ekki nógu margar samlokur til handa öllum.

En nú er ég aðallega með samviskubit vegna þess að ég hef ekki ennþá byrjað á að skrifa þessa stuttu ritgerð sem á að skila á morgun. Hún er meira og minna tilbúin í kollinum mínum, en ekkert er til á blaði. Ég get þó réttlætt þetta með því, að ég hef verið utandyra meira og minna síðustu tvo tímana og er frekar kaldur á fingrunum. Þeir eru því afskaplega stirðir og þreyttir, og eiga erfitt (erfiðara en venjulega) með að hitta á réttu takkana í réttri röð. Smá skrif hér eru bara ágæt upphitun.

Ég sé að Dodda er farin að skrifa aftur. Áhugaverðar pælingar hjá henni frá því á föstudaginn, um jákvæða hugsun og þess háttar. Ef einhver er að lesa þetta eftir ár (haha) þá er færslan sjálf hér.

Ég hef gleypt í mig tvær bækur síðan á sunnudaginn. Bara fyrsti lestur - hraðlestur - en hellingur af umhugsunarvekjum í þeim báðum. Önnur er Gæfuspor og hin er Dansað á ösku daganna. Báðum tveim er óhætt að mæla með. Auðvitað er maður ekki sammála hverju orði sem í þeim stendur, en það er heldur ekkert aðalatriði að lesa bara það sem maður er sammála. Hitt getur jafnvel verið skemmtilegra - eftirá. Ég játa alveg að það er ekkert gaman á meðan á því stendur að lesa bók, ef mann langar á stundarfimmtungs fresti að fleygja henni útum gluggann, bölvandi þessu helvítis þvaðri. Bækur sem er óhætt að grípa næst þegar leið liggur um bókasafn.

Jæja, þá eru fingurnir orðnir sæmilega hlýjir og liðugir. Góða nótt.

Settu OssomTossom í tankinn þinn!

Það var fjör á Halloween-grímuballinu sem enskan hélt á föstudaginn. Ég var munkur. Einhvern tíma get ég kannske sýnt ykkur myndir af mér í múnderingunni. Ekki í dag samt. Var ég ekki búinn að lofa að sýna myndir af pípuhreinsara- og korktappastyttunni sem ég bjó til um daginn? Munkamyndin mun fylgja þeim myndum.

Ef þið eruð eins og ég - sem þið eruð, auðvitað - þá hafið þið, rétt eins og ég, oft legið andvaka dögum, vikum - já, jafnvel mánuðum saman og velt fyrir ykkur þessari grundvallarspurningu: Ef til þess kæmi, hvor myndi vinna í stríði: Star Wars eða Star Trek? En nú hef ég loks fundið svarið, og svarið er að finna hér.

Ef þið fylgist vel með, þá sjáiði kannske Wil Wheaton bregða fyrir. Ég veit í alvöru ekki af mörgum sem hafa liðið jafn mikið fyrir að leika óvinsæla persónu í geimsápuóperu (sem má líka kalla nördasápuóperu eða bara scifi-óperu). Ég játa það fúslega, að síðast þegar ég horfði á Star Trek: The Next Generation, þá þoldi ég ekki þennan leiðinda Wesley Crusher, og ég veit ekki alveg til hvers hann var hafður með - Data var alveg nóg comic relief, og alveg nógu saklaust barn, líka. Kannske þótti höfundum nauðsynlegt að hafa alvöru barn þarna líka, svona til að gera þættina fjölskylduvænni. En það var þó ekki laust við, þegar ég sá þessa þætti fyrst* að ég öfundaði strákinn pínulítið. Ég var þá, eins og ég er enn þann dag í dag, sannfærður um að þetta hafi verið bæði skemmtilegt og spennandi að leika í Star Trek - að ég tali nú ekki um að fá tækifæri til að kynnast mönnum eins og Patric Stewart, Michael Dorn og Brent Spiner. Ég er nokkuð viss um að þetta séu allt saman hressir kallar.

Kannske ég bæti honum líka inn á tengingalistann minn - en þá þarf ég sennilega líka að taka mig til og flokka hann enn nánar. Ég á því ekki eftir að gera það í kvöld.

*- En þá hef ég verið svona 16-17 ára, jafnvel 15 - ég man eftir að hafa horft á þá úti á Rekagranda, og þaðan flutti ég í lok fjórða bekkjar, og get því ekki hafa verið eldri en sautján; hins vegar getur vel verið að ég hafi verið yngri þegar ég sá þá úti í Noregi, en ég get ekki verið viss lengur - allt of langt um liðið.

The OssomTossom of Spades

Ég rumskaði í morgun og heyrði dropahljóð. „Allt í lagi,“ hugsaði ég, „það er nú búið að rigna í alla nótt - ætli þetta séu ekki bara dropar á svölunum?“ Ég vaknaði og skildi að dropahljóðið var hérna megin svalahurðar. „Já en, var ekki búið að laga þetta?“ spurði ég sjálfan mig. Og jú, mikið rétt - þessi leki var „lagaður“ einhvern tíma í vor. Greinilega var ekki lagað til frambúðar, eða þá að þetta er nýtt vandamál. Ég ætti svosem ekkert að kvarta - þetta er nú mun minna en var þegar allt var á floti hér fyrri hluta ársins. Ég man ekki hvenær það var, kannske í febrúar eða mars. Þá gat ég ekki eldað, því allir mínir pottar voru notaðir til dropagrips.

Ég tók hins vegar gleði mína á ný þegar ég hafði kveikt á tölvunni og komst að því að nú er verið að gera mynd um Spartverjana í Laugaskarði, byggða á teiknimyndasögu Franks Millers (ekki sagnfræðiritum). Myndin er 300, og á að koma 2007. Teaser-trailer er hér. Ég held að það sé útséð með það, að ég muni fara a.m.k. einu sinni í bíó á næsta ári - jafnvel þótt verðið hafi þá hækkað í þúsundkall. Kannske maður byrji bara strax að spara - hver veit hve hátt verðið verður að ári?

Að hitta OssomTossom er eins og að lenda í árekstri við lest sem ber áttatíu tonn af sexi

ður en lengra er haldið er ekki úr vegi að óska henni Sunnu litlu (og ekki-litlu foreldrum hennar líka, auðvitað) til hamingju með daginn.

Heiti þessarar færslu kom frá Questionable Content, nýjasta Webcomicið sem ég hef bookmarkað. Já, stundum er ég aðeins eftir á og þarf að verja eins og einum degi í að lesa allt sem á undan hefur gengið, en oftast er það þess virði. Það var þess virði með 8-bit Theatre og Sinfest, og mér sýnist það vera þess virði hér. Margar fínar setningar þarna - mig grunar að ég eigi eftir að nota þær sem titil næstu færslna. Eitthvað verða þær að heita, færslurnar, og ekki vil ég vera eitthvað „on topic“ ...

Gleymdi hins vegar að segja frá því í gær, að úti í Nóatúni hitti ég Danna. Þar sem ég sá hann standa þarna spengilegan tók ég ákvörðun: Ef ég get breytt vaktaskipulaginu mínu, þá ætla ég að kíkja á æfingu hjá Mjölni núna á mánudaginn. Líki mér þar, þá er aldrei að vita nema ég haldi áfram. Langar einhvern með?

Eins og ég sagði lítillega frá í gær, þá er ég loksins kominn með Judgment Night-tónlistina. Loksins loksins! Að geta loksins hlustað á gullaldar-Biohazard og Onyx (veit ekkert um þá, og því ekki heldur hvort þetta hafi verið þeirra gullöld) taka lagið saman - alveg þess virði að bíða svona lengi. Mögulega ein sú alkröftugasta rapp-metal blanda sem ég hef heyrt - slær t.d. Rage Against The Machine léttilega við í krafti, jafnvel þótt Biohazard-strákarnir séu engir Morello. Það er bara svo mikill kraftur í tónlistinni, og textaflutningurinn er ekkert slor. Mann langar bara næstum því að verða sér úti um eitthvað með Onyx, svo kröftugt er þetta hjá þeim. Slayer og Ice-T standa sig líka með prýði - sennilega eina lagið sem er hefur lítið eða ekkert með rapp eða hip-hop að gera, og er með alvöru Slayer-gítarsóló. Restin af disknum er svosem ekkert yfirþyrmandi frábær - Helmet og House of Pain eiga sprett, Faith No More og Boo-Yaa T.R.I.B.E. eru allt í lagi. Þetta er frá þeim tíma þegar Cypress Hill voru hvað vinsælastir; þeir fá tvö lög. Jæja þá - kannske viðeigandi að þeir eiga lag með nóböddís eins og Sonic Youth og Pearl Jam.

Es. Eitthvað er þetta nýja kerfi hjá Blogger viðkvæmt, eða þá að ég kann ekki alveg á það, eða þá að það rímar illa við Opera. Ég vona að þetta sé orðið betra núna. Questionable Content-tengillinn virðist ekki virka fyrir ofan - kannske virkar hann betur hér?

OssomTossom - doubleplusgood

Ég fór í göngutúr áðan. (Ja hérna!) Það er fátt skemmtilegra en að fara í góðan göngutúr, langan og góðan - svo framarlega sem það hvorki rignir, snjóar né haglar á mann. Þegar svo viðrar er betra að hafa túrana stutta. Ég tók ekki tíman á þessari göngu (en gæti svosem komist að honum, þarsem ég var með ipoddinn minn og get því reiknað út frá lögunum), en ég giska á að þetta hafi verið svona fjórir tímar:

Fylgdi nefinu útí Nóatún hvar ég keypti nesti (jerky og ávaxtasafa) og síðan eftir göngustígnum útí Gróttu. Gekk þar um í ströndinni og fleytti kellingar og bölvaði sjálfum mér að hafa ekki haft með lítinn poka fyrir skeljar og þess háttar - kærði mig ekki að setja þær beint í töskuna ásamt bókum og öðru sem vill ekki blotna. Nú, þaðan gekk ég svo meðfram suðurströnd nessins, alveg að botni Fossvogs. Þá fór ég upp með Kringlumýrarbraut, beygði til hægri hjá Miklubraut - og beina leið heim.

Ég er dálítið blöðróttur á fótunum (báðum tábergjum og a.m.k. öðrum hælnum), en mikið óskaplega var þetta gott og skemmtilegt. Skárra en að sitja fyrir framan tölvu í fjóra tíma, svo mikið er víst. Næst - prófa að hafa enga tónlist með. Hún dró eiginlega athyglina frá göngunni.

Svo var ég líka að komast yfir Judgment Night-tónlistina, en ég nenni eiginlega ekki að skrifa meira í bili, svo ég læt nægja að segja að það eru fantagóð lög á þeim disk. En þið vissuð það nú svosem fyrir.

Ossom á hægri hönd, Tossom á þá vinstri - hyldýpi framundan og þverhnípi að baki

Ég hef gert dulitlar breytingar á tengingunum hér, flokkað þær eilítið og bætt nokkrum við. Vonandi að þetta komi ágætlega út.

Ég tek eftir því sem ég skrifa, að talsverðar breytingar hafa verið gerðar á Bloggtækinu sjálfu. Nú þarf ég ekki lengur að fara í Character Map og afrita <> til að feitletra, búa til tengingar og þess háttar. Ég þarf samt að fara þangað til að fá almennilegar íslenskar gæsalappir. Annað hvort er þetta Blogger að þakka, eða þá nýja Opera. Ég var nefnilega að fá mér versjón níu um daginn, og það er nú misjafnt hve vel ég tek eftir nýjum hlutum.

Annars langaði mig nú bara að deila þessum myndböndum með lesendum. Þið eigið það nefnilega skilið. Dailor er frá Mastodon, Haake frá Meshuggah, og Pennie er frá The Dillinger Escape Plan. Hver öðrum skemmtilegri (ef ekki betri) - alveg sama í hvaða röð þeim er raðað. In Fiction er stytt útgáfa af lagi sem er að finna á Panopticon, sem Isis gaf út í fyrra eða hittifyrra.

Þrír trommarar og ein hljómsveit

Brann Dailor, Tomas Haake, Chris Pennie, og In Fiction.

Warning - OssomTossom may cause terminal priapism

Ég hef tekið eftir því að ég skrifa allt of mikið hérna. Allt of langar færslur. Ég skal reyna að passa mig framvegis, skipta þessu niður á nokkra daga ef þetta er orðið að einhverjum langhundi.

Um daginn heyrði ég þá kenningu, að það væri réttast að skylda menn með lögum til að kjósa. Jafnvel sekta þá sem tæku ekki þátt. Ég man þá tíð þegar ég hugsaði svona - þá var ég fimmtán ára. Núna finnst mér þetta álíka skynsamlegt og að skylda fólk til að skrifa a.m.k. eitt lesendabréf til Moggans á mánuði. Jafnvel væri margfalt betra að skylda alla sem hafa kosningarétt til að tjá sig opinberlega um „málefni líðandi stundar“ einu sinni í mánuði, þar sem (ég held að) skynsamleg og reglubundin framsetning mála sé mun áhrifameiri, til lengri tíma litið, heldur en kosningar á fjögurra ára fresti - og sömuleiðis, heimskuleg og vesæl kynning einhvers tiltekins sjónarmiðs hafi meiri áhrif á hvernig þetta samfélag þroskast heldur en áðurnefndar kosningar. Góð hugmynd sem er vel rökstudd og stendur af sér gagnrýni á vonandi eftir að fá fleiri fylgismenn, á meðan slæm og illa rökstudd heimskuleg hugmynd á eftir að fæla fólk frá.

Sem sagt: Ef það á yfirleitt að skylda fólk til að taka þátt í svonalöguðu, þá er skárra að skylda fólk til skoðanaskipta heldur en til að mæta á kjörstað.

Ég hélt alltaf að tannlækningaleyfi tannlæknisins míns hafi verið „free inside“ í einhverjum kókópuffspakka eins og hvert annað leikfang, en núna veit ég loksins hvar hann lærði til verka. Hann var nefnilega hvalskurðarmaður hér í den, og var mættur í fréttir í gær (ásamt barnabarni) til fylgjast með því þegar fyrsti hvalurinn var skorinn. Það er gott að vita til þess, að maður sé í öruggum höndum hjá þessum öðling.

This OssomTossom is great - but it's better when you're not alone

Ég á eftir að sakna þessarar lesviku. Loksins komst ég í minn eigin ryþma - sofa til 14 og vera á fótum til 6. Ég náði reyndar að gera fjarska lítið af því sem ég setti mér - en skarpir lesendur hafa vonandi áttað sig á að þetta var bara sagt í hálfkæringi. Stundum er bara miklu betra að slaka á, gera lítið (í það minnsta ekkert sem maður skrifar um í opinbera dagbók, nema sýniþörfin sé alltalltof mikil) og bara almennt hafa það kósý (þ.e. ef „kósý“ felur í sér að drekka súrnað vín á meðan maður situr í hægindastól og horfir á loftið - ég bara verð að fá almennilegan steinagarð sem allraallra fyrst) í eins og eina viku. Því miður gat ég ekki verið alveg einn allan tímann, en hey - ég var einn inni í höfðinu mínu, og það er nú eitthvað til að klappa fyrir.

Verst að ég get ekki haldið þessum dagryþma mínum lengur - það er svo óhemju gott að vera vakandi klukkan þrjú á miðvikudagsmorgni. Það eru engin læti neins staðar - maður bara veit að lesturinn verður ekki truflaður af framkvæmdaglöðum grönnum, og almennt séð er allt kyrrt og hljótt eins og það á að vera. Mig dreymir um vinnu þar sem frítíminn hefst uppúr ellefu á kvöldin - kannske ég geti orðið kvöldmenntaskólakennari?

Að öðru.

Stundum er ofsalega gaman að kíkja á diska sem maður keypti fyrir tíu árum síðan, hlustaði á í svona tvo-þrjá mánuði og síðan ekki meir. Gá hvernig tónlistin hefur elst, hvort manni líki hún betur nú heldur en þá. Fyrir nokkrum árum dró ég fram Awaken með The Blood Divine (sem er því miður ekki í gangi - sumir eru víst komnir aftur í Cradle of Filth, og söngvarinn er með eitthvað í gangi, ég ætti kannske að kíkja á það við tækifæri), disk sem ég hafði ferlega lítið álit á þegar ég keypti (þá hvað, á fyrsta ári í MR?). Skellti honum í og hef síðan hlustað reglulega á æ síðar.

Nú um daginn dró ég síðan fram tvo diska sem höfðu hlotið svipuð örlög, nefnilega Three Snakes and One Charm (sem á annars að vera voða sniðugt stafarugl, klúrið og gott, eða þá eitthvað dóp-tengt) með The Black Crowes (sem annars eru frægir fyrir það að söngvarinn er giftur dóttur Goldie Hawn - og því er Kurt Russel tengdapabbi hans. Nú hef ég svosem haft kúl tengdapabba - en getur nokkur lifandi sála toppað KR? - Bruce Campbell), og svo Replenish með Reef. Báðir mun áhugaverðari en mig minnti - eins og ég sagði, þetta eru diskar sem hafa legið og myglað í geisladiskasafninu í hátt í áratug. Mig langar skyndilega að fara og finna mér fleiri diska með þessum sveitum, sjá hvað þeir hafa verið að gera upp á síðkastið.

Annars er kominn játningatími hér. Öðru hvoru er manni hollt að játa það sem hrjáir hann helst, að losna við fargið af sálu sinni, og nú bara verð ég að sleppa mér.

Nú í kvöld stóð ég mig nefnilega að því að óska þess að ég hefði bílpróf og að ég ætti bíl. Ég man ekki eftir því að mig hafi nokkru sinni langað til slíks áður, aldrei nokkru sinni. Kannske einhvern tíma þegar ég var fimmtán eða sextán ára, en annars hefur mig aldrei langað til þess (þótt ég hafi svosem oft gert mér grein fyrir því að það væri skárra að eiga bíl og mega keyra hann heldur en að vera lappalaus). En nú, fyrr í kvöld, helltist þessi löngun yfir mig. Ég veit, þetta er skammarlegt - ég skammast mín óttalega! - en ég réð bara ekki við mig.

Ég fór nefnilega með pabba, Gesti, Binna og Eyrúnu uppí Borgarnes að sjá og heyra Benedikt (hvers son er hann aftur - Erlendsson? Þessi þarna úr Fóstbræðrum?) segja Egils sögu. Í niðamyrkrinu á leiðinni mátti sjá þau alóðustu norðurljós sem ég hef fengið að sjá lengi - og bara þriðju norðurljósin sem ég man eftir að hafa séð síðasta hálfa árið (hin voru þegar ég settist útá svalir eftir Menningarnótt og sagði frá áður, og svo ljós sem ég sá á leið heim frá pabba laugardagskvöldið eftir myrkvunina). Og stjörnubjart, maður lifandi! Meira að segja í Borgarnesi, fyrir utan Landnámssafnið, þar gat maður staðið og starað beint upp og þar var stjörnubjartara en ég man eftir að hafa nokkru sinni séð hér í borginni. Bara rétt rúmlega klukkutíma akstur og þá er svo stjörnubjart að maður gat næstum því lesið. Ég er allt í einu farinn að velta því alvarlega fyrir mér hvort þetta sé ekki bílprófsins virði, bílverðsins líka - að geta, nær hvenær sem er farið og glápt á stjörnur og norðurljós.

Ég vona bara að ég muni jafna mig af þessari óhuggulegu löngun. Hey - kannske ég geti bara orðið mér úti um einkabílstjóra sem þykir ekkert vírd að stökkva upp í bíl klukkan ellefu á fimmtudagskvöldi og keyra út til að horfa á stjörnur, og tekur við greiðslu í kossum. Það myndi sennilega vera best fyrir alla sem hlut eiga að máli.

Að sjá Egils sögu á þennan hátt var bæði fróðlegt og skemmtilegt. Skemmtilegt, vegna þess að Benedikt tókst ágætlega að gera sögu og persónur ljóslifandi og spennandi, og fróðlegt vegna þess að maður fékk aðeins betri tilfinningu fyrir því hvernig fólk hefur skemmt sér hér áður fyrr, svona áður en allir fóru bara að lesa í hljóði útí horni eða inni í herbergi. Bara einn maður að segja áhugaverðar sögur, með leikrænum tilþrifum þegar þess þarf, og viðeigandi útúrdúrum eftir því sem sagan krefst.

Bara verst að það er allt of mikið sem maður vill læra og kunna og geta - það eru ekki nógu mörg ár til að læra það allt. Að velja og hafna af þessu óskapnaúrvali er næstum því of mikið - nóg til að halda manni andvaka.

OssomTossom - maður mikillar hugmyndarauðgi

Ég er búinn að finna nýju uppáhalds sögutegundina mína. Landnámsbækur, þær eru málið. Nú er ég búinn að klára Watership Down - og hvílík saga. Eins og Stefán Pálsson - sem ég hef áður vísað til í sambandi við viskí - segir: Þetta er barnabók á sama hátt og Hobbitinn. Ég er svosem ekkert sammála því, að gott sé að vera laus við álfa og tröll, fyrir utan auðvitað að álfar og tröll eru alveg óþarfa skepnur í sögu um kanínur (og önnur dýr, villt og tamin) sem tala og virðast geta hugsað ansi skýrar en við gerum ráð fyrir að þau geti.

Nú, hvernig veit ég að Stefán hafi sagt þetta um þessa bók? - Ég leitaði. - Nú já, en hvers vegna var ég að leita að henni? - Mig langaði til að vita hvort hún væri til á íslensku. 2004 var hún ekki til - það þarf að gera eitthvað í þeim málum, er það ekki? En áður en það gerist hvet ég alla til að lesa þessa bók - hún er til á öllum almennilegum bókasöfnum (ætli fáanleiki þessarar bókar geti verið mælikvarði á gæði bókasafna, eða a.m.k. verið hluti hans?), og ég ætti að þola stundarskilnað við hana, en ég á samt eftir að vilja lesa hana aftur, aftur og aftur.

En landnámssögur, já. Ég man reyndar bara eftir að hafa lesið eina aðra svoleiðis - mjög skemmtilega, jafnvel þótt gæðin hafi verið svona upp-og-ofan - The Spider's Test, sem ég keypti i Kaupmannahöfn sumarið 2000, þegar ég heimsótti Kára þangað (einhvern tíma í júlí, minnir mig, en það gæti hafa verið snemma í ágúst). Ekkert merkileg bók, þannig séð, bara skemmtileg saga af landnámi. Svo er auðvitað ákveðin landnámssaga fólgin í leikjum eins og Civ-leikjunum og t.d. Alpha Centauri, Catan og Settlers - en það er kannske ekki alveg eins, nema auðvitað maður leggi aðeins meira á sig og búi til sögur jafnóðum og maður spilar. Þetta er semsagt nýja uppáhalds sögusortin mín, og vonandi á ég eftir að lesa nokkrar enn áður en ég skipti yfir í Rauðu Seríuna.

En mikið er/var Bon Scott mikið skemmtilegri söngvari heldur en hinn, Brian Johnson. Kominn tími til að fara nálægt Madríd - þar má finna Calle de AC/DC, og rétt hjá henni er Iron Maiden gata. Í alvöru, það er kominn tími til að fara að nefna götur eftir stórstjörnum sem hafa spilað á Íslandi. Eða bara tónlistarmönnum yfirleitt, svona þessum stærri. Led Zeppelin-braut, Metallica-braut, Megadeth-stígur. OssomTossom sem borgarstjóra!

Ég er byrjaður á illithid-verkefninu, búinn að gera frumgerð. Að vísu úr pípuhreinsurum, korktappa og kennaratyggjói - en þetta er skref í rétta átt. Myndir ... bráðum. Illithid - illþýði? Það þarf bara að færa einn staf til.

OssomTossom is the new black

Jæja, svo menn eru aftur farnir að veiða hval í atvinnuskyni. Frábært að einhver skuli reyna að svara þeirri rosalegu eftirspurn sem verið hefur eftir hvalkjöti. Vonandi fá lögmál markaðarins að ráða hér - ef þetta borgar sig ekki, þá hætti menn þessu án þess að ríkið fari að skipta sér af.

Það er að segja, það væri frábært ef menn væru að gera það á réttum forsendum.

Nú eru fiskveiðar ennþá ein undirstöðuatvinnugreina Íslands, og því ekkert nema gott eitt um það að segja að menn reyni að passa upp á fiskstofnana, að hvalirnir séu ekki ýmist að éta alla fiskana eða þá að éta allan matinn frá fiskunum. Hins vegar á ekki að veiða nema hvað, 30 hrefnur (af 44 þúsundum í kringum Ísland) og 9 langreyðar (af áætluðum 23 þúsundum í hafinu á milli Íslands og Grænlands - stofnstærðir koma frá LÍÚ). Það er ekkert svo mikið af hval - og þótt ég sé svosem enginn fiskifræðingur, þá býst ég við að það þurfi að drepa talsvert fleiri hvali en þetta til að passa uppá fiskinn okkar.

Nema menn geri ráð fyrir því að geta selt þetta allt saman (væntanlega til Japans, ég hef ekki heyrt af því enn að Íslendinga skorti hval til þorrablóta - duga hvalrekar ekki alveg til að svara þeirri þörf?), þá grunar mig að þetta sé fyrst og fremst tilraun til að sýna smá sjálfstæði - sýna að Ísland sé ekki alveg undir hæl Bandaríkjanna. Þess vegna finnst mér dálítið eins og að þetta sé eins og þegar þrettán ára gelgja er úti lengur en foreldrarnir leyfa - til að sýna að hún sé ekki algerlega undir hæl foreldra sinna.

Ekki það að ég hafi eitthvað á móti hvalveiðum, þannig - og finnst alveg sjálfsagt að menn reyni að passa fiskinn, þessa undirstöðu Íslands. Ja, í það minnsta þar til einhver fattar hvernig nota megi kynlíf til orkuframleiðslu fyrir verksmiðjur og álver og svoleiðis - þá er örugglega kominn tími til að hætta fiskveiðunum og fá sér skemmtilegri vinnu.

Í sumum ríkjum Bandaríkjanna má taka menn af lífi fyrir ákveðnar tegundir glæpa, eins og morð og þess háttar barnaskap. Einn þeirra sem bíður eftir sinni lögmætu refsingu heitir Jeffrey Lundgren og er vonandi ekkert skyldur honum Dolph mínum. Sá ljúfi maður (Jeffrey, það er að segja) drap fimm manna fjölskyldu vegna þess að það stóð í Biblíunni að hann skyldi gera það.

Hefði þetta mál fengið meiri athygli, til dæmis á Íslandi eða annars staðar utan Bandaríkjanna, ef hann hefði sagt að þetta stæði í Kóraninum, og gert þetta núna nýlega (ekki 1987)? Skiptir svosem ekki máli, ég hef engan áhuga að gera eitthvað álíka lítilfjörlegt og óspennandi eins og áhugamál fjölmiðlafólks að umræðuefni.

Þessi maður, sem á að taka af lífi með eitursprautu - hann segir að hann sé of feitur og of sykursjúkur til að það megi taka hann af lífi með þeim hætti. Vegna þess að hann er of feitur og sykursjúkur, þá er meira en líklegt að hann muni finna til þegar eitrinu er sprautað í hann.

Semsagt - það má ekki taka hann af lífi, vegna þess að líklegast muni hann þjást aðeins áður hann drepst; refsingin er of sársaukafull til að það megi leggja hana á hann. Vill hann kannske frekar vera hengdur eða skotinn?

Nú er ég svosem enginn fylgismaður dauðarefsinga - finnst miklu betri hugmynd að finna einhverja miðlungsstóra eyju í Norður-Atlantshafi eða Norður-Íshafi (eða Kyrrahafi ef ekkert finnst hérna fyrir norðan) þar sem þeir fengju að vera það sem eftir er - en síðan hvenær áttu dauðarefsingar að vera notalegar?

Fyrir þennan tiltekna kristna mann, þá hefði ég haldið að nóg væri að segja við hann:

„Þú ert kristinn, er það ekki? Þú trúir á almáttugan og réttlátan Guð, þrátt fyrir allt. Ef þú finnur til - þá er það bara vegna þess að Guð vildi það; ef hann vill ekki að þú finnir til, þá verður þetta þér alveg þjáningarlaust.“

Hvernig gæti sannkristinn maður þrætt fyrir þetta? Eða skyldi krossmaðurinn vera eitthvað hræddur við að hljóta sinn dóm?

Annars er mér nokk sama - ekki er mínum skattpeningum sóað í að halda lífinu í þessum manni, og miðað við það sem Bandaríkjastjórn sóar peningunum „sínum“ í (sem er ekki NASA, því miður), þá held ég að enn einn óður maður í fæði og húsnæði hins opinbera í nokkur ár til viðbótar geti varla skipt svo miklu máli.

Kannske jafn miklu máli og þrjátíu og níu hvalir (af sextíu og níu þúsundum) til eða frá skipta máli fyrir íslenska fiskistofna?

Solvet OssomTossom in favilla

Búinn að horfa dulítið á Rome undanfarið. Stórskemmtilegir þættir, og jafnvel vandaðir líka. Kannske þarf að hagræða einhverjum sagnfræðilegum atriðum til söguþráðurinn verði meira spennandi og dramatískari, og ég sé svosem ekkert að því. Auðvitað væri skemmtilegra ef þættirnir væru enn ítarlegri, og ekki farið yfir sumt á hundavaði (eins og t.d. dvöl Sesars í Egyptalandi og þeim slóðum) - en það er svosem það sama og mætti segja um Troy og Lord of the Rings. Og, eins og t.d. Neil Gaiman hefur bent á, þá er margt sem gengur upp í bókum, en passar alls ekki við kvikmyndir, og öfugt. Kannske ég hafi nefnt það áður, en mikið yrði Hringadróttinssaga óttalega leiðinleg ef hún yrði endurskrifuð þannig að hún fylgdi myndunum nákvæmlega. Sagan af Tróju yrði heldur ekkert svo áhugaverð.

En jæja. Í þessum Rome-þáttum er auðvitað mikið um plott og baktjaldamakk og alls konar svikráð. Hinar og þessar persónur þykjast á yfirborðinu vera vinir, en eru svo að plotta gegn hverri annarri, og örugglega var það þannig í Róm á sínum tíma. Manni hætti bara til að gleyma, að svona er þetta líka í dag. Tökum til dæmis prófkjörin sem eru í gangi núna - fólk innan sama flokks er vafalaust á fullu að plotta hvert gegn öðru, og alls konar kjaftasögur í gangi.

Ég ætla auðvitað ekkert að endurtaka þær hér - þetta er ekki svoleiðis síða. En á síðum eins og t.d. malefnin.com er alveg hægt að lesa alls konar sögur. Gaman að svonalöguðu. Gamli Rómarandinn lifir enn!

Annars var bara ágætt fyrsta daginn í vinnunni, takk. Ég er greinilega fæddur til þjónustustarfa - þarf bara að muna næst að vera ekki alveg í fínustu fötunum, þetta getur orðið subbulegt.

Betri er einn OssomTossom í bóli heldur en tveir á barnum

Í gær lærði ég á Excel. Eða einhverja cheap-ass útgáfu sem fylgdi með tölvunni - Microsoft Works Spreadsheet. Sýnist þetta vera nokkurn veginn það sama.

„En OssomTossom,“ spyr fólk, „hvers vegna varstu að læra á þetta helvíti? Ætlarðu að verða skrifstofumaður þegar þú verður stór?“

Já, kannske enda ég á einhverri kósí skrifstofu níu til fimm/átta til fjögur. Ekkert að því á meðan launin nægja mér. En það var ekki þess vegna sem ég var að læra á þetta.

Og kannske er „læra“ full-sterkt að orði kveðið.

Eins og flestir vita, þá stendur til að lækka virðisaukaskatt á matvæli einhvern tímann á næsta ári, og þetta á víst að spara fólki smá aur í matarinnkaupum. Hins vegar er alveg mögulegt að kaupmenn ákveði að svindla smá og hækka verð smátt og smátt - þeir hafa nokkra mánuði til stefnu, þannig að þeir geta vel hækkað án þess að fólk taki eftir sé það ekki þegar að fylgjast með - þannig að þegar virðisaukaskatturinn lækkar, þá kostar maturinn álíka mikið og áður.

Ekki svo að skilja að þessi tilraun/athugun mín eigi eftir að hafa einhver áhrif á matarverð.

Hins vegar er líka ágætt að fylgjast með því í hvað maður er að eyða peningnum. Maður er yfirleitt ekkert lengi að slá þetta inn í tölvuna, nema maður sé að kaupa óttalega mikið í einu, svo þetta ætti að vera ekkert mál. Bara gaman að sjá í hvað peningurinn fer, hvar má sleppa og hve miklu.

I'm OssomTossom - or a woman who has really let herself go

Ég fæ víst ekki að byrja í nýju vinnunni minni fyrr en á miðvikudag. En nú er lesvika, og þá er svo margt sem maður þarf að gera.

1. Klára innsláttinn á Gunna-þýðingunni. Ég ætti nú að ná því í dag og á morgun (vinna minna um helgina en ég bjóst við).

2. Lauslesa lesefni vetrarins, eða það sem eftir er. Þá slepp ég kannske við þá afleitu niðurlægingu að ná bara öðru sæti í breskum bókmenntum. Í alvöru - annað sæti er sama og neðsta sætið, bara aðeins örlítið skárra. Ekki betra - skárra.

3. Klára gamla Medieval: Total War-leikinn minn. Þetta er bara orðið býsna áhugavert, kominn á síðasta fjórðung fjórtándu aldar sem Danir: Heiminum er eiginlega skipt á milli mín og Almóradavída (múslimar frá Spáni). Kænugarðsrússar eiga svo dulítið, og Englendingar og Páfagarður skipta svo mið-Evrópu á milli sín - og eru önnum kafnir við að berja á hver öðrum. Afar spennandi að sjá hvernig fer - aðeins ~78 ár eftir.

4. Lesa „eitthvað“. Ég hef veitt því athygli, að ég hef verið að sanka að mér bókum - hirt hér og þar, á Amazon, bókabúðum notuðum og nýjum, og heima hjá pabba - sem ég hef ekki ennþá lesið. Að maður tali nú ekki um bækurnar sem fólk hefur verið iðið við að gefa mér. Jæja, nú mun ég ekki taka að mér fleiri bækur fyrr en ég hef lesið meirihlutann af þessum. Hillurnar verða bara að vera tómar þangað til! Þó var það ein bók sem ég er alveg til í að eignast - bók sem ég hef lesið margoft. Ár hérans. Eigi einhver sem les þetta þessa bók til í tveim eintökum skal ég - alveg gjaldfrjálst - hjálpa viðkomandi við að rýma hillur sínar og taka þess bók að mér. Ég skal ekkert rukka fyrir þetta - svoddan ljúflingur sem ég er, mér þykir bara gaman að gera svona greiða.

Þetta er semsagt forgangsröðin.

Hreinn OssomTossom-safi

Mikið var annars fallegt úti í gær, eftir að vindurinn hafði hreinsað trén að mestu. Dauð og rotnandi laufblöð alls staðar. Verst að götusóparar eiga eftir að sópa þeim öllum upp.

Nú er ég rétt búinn með helming Watership Down og þetta er bara prýðisgóð bók, svona meira og minna. Sumt sem kanínurnar gera er kannske ekki svo trúverðugt - það er smá ævintýrablær á þessu - en annars eru þetta trúverðugar kanínur. Það er að segja, maður getur trúað því að þetta séu kanínur, alvöru og ekta villidýr. Samt er þetta eins konar barnabók: Of margt er útskýrt og sagt berum orðum sem hefði, held ég, ekki verið gert í meira „fullorðins“ bókum. En ég skal hins vegar alveg lána hverjum sem er þessa bók þegar ég er búinn með hana, hún er alveg tveggja-þriggja kvölda lesningu virði.

Það er ekkert vit í að kaupa cover-diska, jafnvel þótt þeir kosti innan við tvídal (+ óþekkt gjald fyrir umframutanlandsniðurhal). Í besta falli fær maður tvær áhugaverðar útgáfur af gömlum og góðum lögum. Ég brenndi mig á þessu í dag, þegar ég keypti (af netinu) einhvern safndisk þarsem misgóðar hljómsveitir spila lög af Master of Puppets. Lögin eru í réttri röð.

Machine Head ríða á vaðið í „Battery“ - og drukkna. Þeir hafa reyndar stöðugt verið að drukkna síðustu árin, greyin. Fyrir langalöngu gáfu þeir út Burn My Eyes sem er blisterin' hálsrígsvekjandi diskur, og síðan þá hefur allt verið á niðurleið. Þetta er svosem ekkert þeirra lægsti punktur - það var þegar þeir ákváðu að ráðast á „Message in a Bottle“ á The Burning Red. Nú hef ég ekkert á móti því að einhver 80's ska(?) lög fái nútímalega meðferð - en í alvöru talað, strákar. Robb? Þú er með hring í miðnesinu og lætur svona veimiltítulegt sorp frá þér, og ert ekki einu sinni að gantast?

Einhverjir Trivium koma næst með „Master of Puppets“. Það er líka einmitt það sem þeir eru: Trivial. Þetta er þó ekki alslæmt fyrr en söngvarinn tekur við - en þá verður þetta líka alslæmt. Ekki eitt atriði sem má telja þessu til tekna en ég veit ekki hvar ég geti byrjað að telja upp það sem er að.

Mendeed er næst. Ég hef hlustað á tvær cover-útgáfur af „The Thing That Should Not Be“ í kvöld, og þetta er svosem ekkert sú versta, fyrr en söngvarinn tekur til sinna ráða og eyðileggur allt. Nú, svo er brúin að viðlaginu alger hörmung. Ég hélt að ég hefði heyrt það versta þegar ég heyrði Primus-útgáfuna, en þetta er þó margfalt verra en það helvíti. Eiginlega langar mig til að hlusta á allt lagið - þetta er svona eins og hryllingsmynd: Fyrst maður eru byrjaður, þá er það manni hollast að klára málið. Nú, svo er hvort eð er búið að eyðileggja mig algerlega - eina sem vantar er að einhver ráðist hingað inn, risti köttinn á hol og hengi mig í görnunum. Ef ég vil hlusta á cover af þessu lagi (en hvers vegna skyldi mig svosem langa til þess?) þá hlusta ég á The Sins of Thy Beloved-útgáfuna.

Áður en þeir byrja, þá veit ég að Bullet For My Valentine muni klúðra „Welcome Home (Sanitarium)“. Svona langt nafn lofar ekki góðu - mjög fáar sveitir eru nógu góðar til að standa undir nafni sem er meira en fjögur atkvæði. Flestum nægir tvö til þrjú. Þetta er óttalega ótrúverðugt hjá þessum Jönkum (þeir geta ekki verið neitt annað).

Chimaira gæti hins vegar verið allt í lagi. Gott nafn fyrir metal-sveit - en hey, Machine Head er líka gott metal-nafn, og sko bara hvernig rættist úr þeim. Lagið („Disposable Heroes“ byrjar ekki illa hjá þeim, tryggð er haldið við upprunalegt lag - sem er gott. Söngurinn er, merkilegt nokk, ekki svo slæmur, eins konar hás dauðarokkshrygla. Auðvitað eru notaðir einhverjir effectar og shit (mögulega bókstaflega) en þetta hljómar alls ekki svo illa. Ekkert betra en upprunalega útgáfan, hins vegar, en miðað við þetta eina lag held ég að það sé alveg óhætt að leita að diskum með þessu liði. Enn sem komið er ber þetta höfuð og herðar yfir draslið sem boðið hefur verið upp á hingað til.

„Leper Messiah“ fær svosem ágæta útreið hjá Fighstar - alveg þangað til söngvarinn lætur í sér heyra. Hvað er eiginlega í gangi með metal-söngvara í dag? Hverjar eru fyrirmyndir þessara manna? Greinilega ekki Araya eða Danzig, Lemmy eða Bruce.

Mastodon eru að þessu leyti skynsamir: Þeir kjósa sér lagið „Orion“, sem þarfnast ekki söngvara. Slæmt, þar sem þeir hafa sennilega einu söngvarana sem gætu gert eitthvað skemmtilegt úr öllum leiðinlegu coverlögunum hér. Það er ekki að sökum að spyrja - þeir skila sínu. Alveg frábær sveit hér á ferð - og diskurinn hennar, Blood Mountain sem kom hingað inn í fyrradag er mögulega toppurinn (hingað til) á ferli þeirra.

Svo klárum við á annarri marg-atkvæða hljómsveit: Funeral For a Friend, sem ætla að gera sitt við „Damage, Inc.“ Nú má geta þess að af átta mjög þungum lögum, þá er „Damage, Inc.“ mögulega það al-þyngsta - í upphaflegu útgáfunni. Það er verst, að söngvarinn hér hljómar eins og söngvarinn í Slipknot, bara enn verri - semsagt, svona eins og ef ég væri með mesta harðlífi síðan harðlífi var fundið upp að reyna að syngja í hljóðnema, og hljóðunum yrði síðan troðið í gegnum alls konar hljóðblöndur og effecta og drasl. Svona standard deathmetal (eða það sem ég kalla dauðarokk), sem er ekki beinlínis mín sena.

Það má bara vel vera að þessar sex hljómsveitir séu alveg fyrirtakshljómsveitir þegar þær eru ekki að misþyrma Metallica-lögum. En ég ætla ekki að fara að leita að þeim. Af hinum tveim, þá þekkti ég aðra (Mastodon) fyrir, og get alveg hugsað mér að kíkja á Chimaira einhvern tímann.

Cover- eða tributediskar eru svosem ekkert alslæmir. Ég vil nefna hér Nativity in Black sem er alveg prýðisgóður diskur. Ekki aðeins er hráefnið gott (Black Sabbath-lög), heldur eru flytjendur alls ekki slæmir. Eina slæma á þeim disk er raunar FaithNoMore-útgáfan af „War Pigs“ - en það er ekki einkennandi fyrir Faith... og er eiginlega ekkert nema léleg live-útgáfa. Í gegnum þá plötu kynntist maður líka Cathedral og Type O Negative (þetta var í gamla daga, þegar Bloody Kisses var nýkomin út, og áður en ... æ, þið vitið alveg hvað kom fyrir).

Hér hefði ég frekar viljað fá Slayer og Megadeth til að spila Metallica-lög (en það mun sennilega aldrei gerast). Meira að segja Apocalyptica gerði þetta betur - og stundum stóðu þeir sig vel, þótt maður nennti sjaldan að hlusta á heilan disk.

OssomTossomlegt, alltof OssomTossomlegt

Þar sem ég hef ekkert betra að gera, þá skelli ég bara inn skýrslu fyrir gærkvöldið - sömu skýrslu og ég senti til Vínveitingahúsarannsóknarinnar sem ég nefndi fyrir nokkrum póstum. Er annars búinn að skrifa nóg í dag.

13.10.06

Hugmyndin var sú að kíkja á karaeoke-kvöld á Celtic Cross ásamt meðnemendum. Kannske syngja eins og eitt lag, jafnvel. Þrátt fyrir að tilboð yrðu á barnum, þá þótti mér þó hyggilegra að drekka aðeins áður en lagt yrði af stað, og jafnvel borða eitthvað. Eftir dulitla vangaveltu ákvað ég að láta undan ruslþörfinni og pantaði Dómínós-pizzu. Ég var líka nýbúinn að fá smá aukavinnu, svo ég hugsaði með mér að ég mætti alveg eyða aðeins meiri pening en ég eyði venjulega í mat, svona einu sinni. Eftir mat og smá drykkju var ég orðinn býsna þungur í maga. Þá fékk ég þá bráðfrumlegu hugmynd að leggja mig áður en lagt yrði af stað - og svaf eins og barn í hátt í tvo tíma.

Tilkynnt var að þetta myndi byrja klukkan átta í kjallara staðarins (sem er „heimabar“ okkar enskunema) - en ég þekki svosem þetta fólk og veit að það mætir sjaldan eða aldrei á réttum tíma, og gat því leyft mér að sofa þar til klukkan var orðin átta, og síðan tekið mér góðan tíma til að vakna. Ég skrifaði meira að segja inngang að þessari skýrslu, en af einhverri ástæðu var hún horfin þegar ég kom heim seinna um kvöldið. O jæja.

Hvað um það, þegar ég mætti (um 2045 eða svo) var varla nokkur mættur, fimm til sex stykki, og kerfið ekki einusinni komið í gang. Það var þá kjörinn tími til að fara á barinn og gá hvort smá bjór gæti ekki slegið á sviðskrekkinn sem ég fann þá þegar fyrir - og það án þess að hafa ákveðið hvort ég myndi yfirleitt syngja eða ekki, og jafnvel hallaðist ég frekar að því að láta það eiga sig. Mætingin átti varla eftir að lyftast mikið upp síðar meir - það voru kannske fjórtán manns þegar best lét. Hefði kannske verið nær, eins og einhver stakk upp á, að hleypa nokkrum bandarískum sjóurum niður til okkar og lofa þeim að vera með.

Sennilega voru það mistök að borða svona mikið, því allt kvöldið drakk ég og drakk en fann þó lítið á mér. Sennilega hefur áfengið ekkert komist að í meltingarkerfinu fyrir öllu þessu brauði. Eitthvað var ég líka ennþá þungur á mér eftir lúrinn - og svo það að meltingarfærin fengu bróðurpart blóðsins - en ég held bara að ég hafi sjaldan verið jafn latur og slappur og þetta kvöld. Það bætti svosem ekkert úr skák að vera einn af tveim eða þrem sem sungu ekki - hálf skammarlegt, svona eftir á að hyggja. Afsökunin „En það eru engin áhugaverð lög hérna!“ dugar ekki lengi, jafnvel þótt hún sé dagsönn.

Ég fór því tiltölulega snemma heim - í rigningu, auðvitað - ákveðinn í því að borða og sofa minna áður en kemur að næsta svona kvöldi. Þá kannske - séu fleiri söngvæn lög í boði - get ég stigið á svið og gaulað eitthvað á meðan enginn fylgist með.

Þótt þú gleymir OssomTossom, þá gleymir OssomTossom ekki þér

Nú er ég kominn á séns. Ef ég verð heppinn, þá mun ég, að viku liðinni, vera starfsmaður Þjóðarbókhlöðunnar. Reyndar bara í kaffiteríunni, en það er þó eitthvað. Ef þetta verður ekki of mikil vinna, það er að segja - nýja mottóið mitt er nefnilega Vinna minna, lifa meira! Það væri leitt að brjóta mottóið viku eftir að ég hef tekið það uppá mína arma. Mottó eru nefnilega sterkari boðorðum.

Ég hef rétt aðeins byrjað á Watership Down og hún lofar barasta mjög góðu. Held að í kvöld muni ég bara alls ekkert kíkja á Október-fest eins og til stóð - heldur bara sitja heima og lesa í þessari bók. Svo er líka eitthvað karaoke-dæmi í gangi á vegum enskunnar á morgun - get ekkert verið að drekka tvo daga í röð. Svo á ég víst að tala við manninn sem rekur þessa teríu hálf-tólf á morgun, og þá má nú ekki vera þunnur.

Sjáiði þetta? Ég er búinn að fá hugmynd sem ætti vafalaust að gleðja lesendur: Ég ætla að búa mér til leirstyttu af þessu kvikindi. Gera víraverkið undir og þekja það svo með leir. Annað hvort nota ég litaðan leir eða ég mála hana síðar, ég er ekki viss ennþá. En best af öllu er, að ég ætla mér að taka myndir af öllu ferlinu og pósta þeim hingað inn (eða bjóða upp á tengil eitthvert þar sem ég get geymt myndir), svo allir geti séð hversu ógurlega fær ég er ... eða klaufskur, ef allt fer úr skorðum. Kannske ég fái mér þó nokkrar bækur úti á bókasafni um hvernig sé best að skipuleggja svona verkefni - eða ég geri þetta bara alveg frá grunni, ég hef ekki ákveðið mig ennþá. Það er svosem nægur tími til stefnu, þetta er ekki hugsað sem jólagjöf eða neitt slíkt. Hafi ekkert gerst eftir mánuð er þó óhætt að spyrja og minna á.

Aut tace aut loquere meliora OssomTosso

Alveg er þetta póstfyrirtæki merkilegt. Ég hef beðið með öndina í kokinu núna í hartnær viku eftir að heyra dyrabjölluna hringja og sjá niðri póstmann með pakka til mín: Nýja Iron Maiden diskinn, nýja Mastodon-diskinn og bókina Watership Down - sjaldgæf undantekning frá þeirri reglu að lesa ekki skáldskap (aðrar nýlegar undantekningar eru þegar ég keypti tvær bækur í fornbókasölunni við Hverfisgötu, sömu götu og Sirkus er við: Stálhellar eftir Isaac Asimov og Á refilstigum eftir Robert Parker; Föðurland eftir Robert Harris keypti ég í Máli og menningu fyrir 400-kall; og svo pantaði ég bækur um þá Jeeves og Wooster frá Amazon nýlega. Annars er ég hættur kaupa bækur aðrar en skólabækur, a.m.k. þangað til ég er búinn með þær sem eru hér þegar. En aftur að raunasögu minni ... ). Nú, þessi þrjú stykki voru sent af stað 27. september síðastliðinn. Sjötta október var hún sett á afhendingarlista og þá væntanlega sett í bílinn - en bíllinn hefur orðið fyrir töfum, svo ekkert varð af því það kvöldið. Það var föstudagur og næsta útkeyrsla var því á mánudegi. Þá var engin töf. Kom pakkinn til mín?

Onei. Í staðinn er sagt: „Tilkynning skilin eftir. Sækist á pósthús“.

Nú. Ég fór ekki útúr húsi á mánudaginn. Ekki spönn frá rassi. Ég var að fara í próf daginn eftir, og fór ekki út úr húsi. Að minnsta kosti, ekki á þeim tíma sem póstmennirnir keyra út póstinn. Var dyrabjöllu hringt? Nei. Var einhver miði eða tilkynning þarna niðri? Gettu. Það er þó gott að hægt sé að rekja sendingar hjá póstinum - annars þyrfti ég að bíða talsvert lengur eftir þessu.

Tuð búið.

Annars er ég búinn að skrá mig í bara býsna áhugaverða könnun: Hvaða hlutverki gegna vínveitingahús í þínu lífi? Þó er skemmtilegra hvernig ég komst þangað:

Ég byrjaði á síðunni hans Geirs, og fór þaðan með tengli til hennar Eyju sem kenndi mér í málstofu um hug, mál og hugspeki (mind, language and cognitive science) fyrir nokkrum árum. Allt gott og blessað með það, alltaf gaman að fylgjast með sínum fyrrum kennurum (hvað ætli Siv sé að gera þessa dagana? En Eyjólfur Kolbeins?).

En hjá henni sá ég síðan link: Parísardaman sem ég sá í sumar en var búinn að gleyma. Þetta er semsagt vinkona Emblu, og ég ákveð að kíkja og sjá hvað hún er að gera. Bara standard stalker-hegðun, þið skiljið, ekkert óvenjulegt. Hjá henni er óttalegt magn tengla, eins og lesendur geta séð ef þeir gá, og þar er einn: Internetmamman.

Og þarmeð var ég búinn að finna óskir um umsókn eftir þátttöku í áðurnefndri rannsókn.

Loksins loksins: Legit ástæða til að fara á bari á hverju kvöldi (þótt ég láti það annars eiga sig í kvöld)! Og allt Geir að þakka!

OssomTossom Concordia Crescit!

R. Solomon, L. Kamin og L. Wynne framkvæmdu býsna áhugaverða tilraun fyrir ég veit ekki hve mörgum árum síðan. Fjörutíu hundar voru settir í kassa, og rafmagn leitt í gólfið. Kassanum var skipt í tvennt - hundarnir gátu stokkið frá raflostinu sem þeir fengu frá gólfinu, yfir vegg og lent á gólfi þar sem ekkert rafmagn var að finna. Semsagt: Þeir fengu raflost í gegnum gólfið, en þeir gátu stokkið yfir vegg og þannig sloppið frá raflostinu. Fallegt, ekki satt?

Nú, það er augljóst mál að hundur sem er meiddur forðast sársaukann því og reyna að finna sér öruggan stað. Eðlileg og sjálfsögð viðbrögð - allir sem hafa nokkru sinni sparkað í hund munu staðfesta þetta. Solomon, Kamin og Wynne voru heldur ekki að athuga viðbrögð hunda við sársauka. Þau (eða þær eða þeir) vildu komast að því, hvað hundarnir myndu gera ef þeir kæmust ekki undan sársaukanum.

Eins ótrúlega og það hljómar, þá komust þessir fræðimenn að því, að ef það væri komið í veg fyrir að hundarnir kæmust undan þessum sársauka (til dæmis með því að setja vegg á milli hólfanna tveggja), þá myndu þeir á endanum hætta að reyna að forðast hann. Það tók svona tíu til tólf daga að venja rakkana af því að stökkva. Rafmagn var leitt í gólfið, og þegar hundarnir fengu raflost, þá reyndu þeir ekki að stökkva undan. Þeir bara stóðu þarna. Kannske ýlfruðu þeir smá, eða skitu á gólfið - en þeir stukku ekki upp í loftið. Þeir bara sátu þarna og biðu eftir að sársaukinn liði hjá. Ég býst við því, að þótt að opnað yrði á milli hólfanna tveggja - hólfið þar sem er rafmagn í gólfinu, og hólfið þar sem er ekkert rafmagn í gólfinu - þá myndu þessir hundar, þessi tilraunadýr, bara sitja sem fastast og bíða eftir að þetta líði hjá.

Býsna grimmilegt, ekki satt? Ill meðferð á annars ágætum dýrum - hundar eru sennilega greindari en þeir virðast vera (en þeir eru samt þjónar okkar - við erum hins vegar þjónar katta).

En nú í kvöld komst ég að því, að þessi tilraun var algerlega óþörf. Ég var nefnilega á tónleikum. Alveg fyrirtaks tónleikum, Jonathan Richman er afskaplega skemmtilegur "strákur". Ólöf Arnalds hitaði upp fyrir hann. Hún stóð sig vel í því.

Flestum við borðið mitt drepleiddist, og sennilega fleirum í salnum líka. Þetta fólk var svo gott sem bókstaflega að drepast úr leiðindum - það lá við að það kvartaði við lok hvers lags: "Mikið djöfull er þetta leiðinlegt!" Ég þurfti bókstaflega að bíta í tunguna á mér, bara svo ég myndi ekki springa úr hlátri.

Dyrnar voru aldrei læstar (eða er bara hurðum læst? Ég hef aldrei lært þetta almennilega ... ) og ekkert þvingaði þetta fólk til að vera þarna inni allan tímann. Og samt lagði það þetta á sig - lag eftir lag eftir lag eftir lag. Það hvarflaði ekki að þeim að fara út, svona rétt á meðan Ólöf flutti sín ágætu lög. Barinn var þarna hinum megin við dyrnar, stólar og ég veit ekki hvað og hvað. Mér þótti í raun fróðlegra að fylgjast með þessu fólki - það var skemmtilegra að fylgjast með þeim heldur en tónlistinni. Ég sá einn mann fara fram á meðan upphitunni stóð og vera úti á meðan á henni stóð. Einn maður. Tveir ákváðu reyndar að fara út þegar síðasta lagið var að klárast - en það telst ekki með, þar sem lagið var að klárast: Þeir fóru þannig séð bara út í hléinu.

Það sást á þessu fólki hve mikið þeim leiddist: Það faldi andlit sitt í höndum sér, dæsti og kvartaði, og gat varla fengið sig til að klappa - ef það var klappað, þá var það afskaplega máttlaust og óheyranlegt.

Ef Solomon og kollegar eru ennþá á lífi - þá vil ég skamma þau öll sömul:

Hvers vegna í fjáranum voruði að pynta þessi vesalings dýr - sem buðu sig ekki fram til tilraunarinnar og áttu sér einskis ills von - þegar þið hefðuð bara getað farið og fylgst með íslenskum tónleikaförum? Þeir fóru í það minnsta vísvitandi á tónleikana - borguðu meira að segja fyrir miða - og gerðu jafnvel ráð fyrir því að upphitunin yrði leiðinleg ("Æ, eigum við nokkuð að mæta strax? Er þetta ekki bara eitthvað artý-fartý LHÍ-rusl?"). Það er engin þörf til að þvinga saklaus hundspott til tilrauna, þegar manneskjur eru jafnvel til í að borga fyrir að taka þátt í svolöguðu.

Eða hvað? Ef þessi tilraun hefði aldrei farið fram - og ef hugtakið um "lært bjargarleysi" hefði aldrei orðið til - og ef ég hefði aldrei lært um þetta: Hefði ég þá tekið eftir þessu í kvöld?

Ph'nglui mglw'nafh Oss'm T'ss'm R'lyeh wgah'nagl fhtagn

Prófið var ágætt, takk fyrir. Í kvöld ætla ég að sjá Jonathan Richman í Iðnó, og fagna þannig "próflokum". Á morgun ætla ég að leggja fyrstu drög að þriðju ritgerð í ritþjálfun (mikið er nú gott að læra loksins að skrifa ritgerðir!), efnið er "Which do you think has a greater effect on a person: heredity or environment?" Sem er gott, verst að maður fær hámark 400 orð. Menn (aðrir en ég, samt) hafa fyllt 400 blaðsíður af minna tilefni. Ætli það sé hægt að fá undanþágu - bara aðeins fleiri orð?

Það er komið á hreint - ég fer til Noregs 22. des, kem heim 3. jan. Stutt stopp - en lengra en stoppið hans Hákonar, sem entist bara í viku, og talsvert lengra en væntanlegt stopp Hildar og Síverts, sem endist bara í helgi.

OssomTossom - in your face like a bad case of acne

Fór í sund í dag, og mér til gamans steig ég á viktina fyrir og eftir sturtu (áður en ég fór ofan í). Þyngdist um næstum hálft kíló (eða var það jafnvel aðeins meira?) í sturtunni. Ég geri ráð fyrir að það sé vegna vatns sem sest að í hári og skeggi. Öll þessi auka þyngd gerir sundið auðvitað aðeins erfiðara, en það sem erfiðar sundið samt mest er allt þetta ósynda fólk sem gerir ekki annað en að flækjast fyrir. Mér líður eins og ég sé að keppa í svigi. Það mætti kannske gera þetta að keppnisíþrótt á Ólympíuleikunum - svigsund?

Fyrst minnst var á Ólympíuleikana, þá er víst hefð í enskuskor að halda uppá Halloween með pompi og prakt. Allir mæta í búningum, og undantekningalaust er örugglega a.m.k. ein slutty nurse. Ég hafði hugsað mér að toppa það, og mæta sem forn-grískur íþróttakappi. Ef ég man rétt, þá voru glímukapparnir ekki aðeins kviknaktir, heldur olíubornir líka. Alveg er ég viss um að slíkur búningur myndi vekja mikla aðdáun.

Aftur að sundi. Fyrst það er svona erfitt að synda með skegg, þá kættist ég mjög þegar ég las (á wikipedia, auðvitað) að 10-20 mínútur í gufubaði jafngilda álíka tíma af rösklegri göngu. Ekki slæmt, ha - bara sitja í gufunni og hafa gaman af (kannske fara aðeins út og fá sér sopa af vatni). Þannig að jafnvel þótt ég muni kannske ekki synda mikið, þá mun ég sitja talsvert - og hafa gott af.

Meiri Ossom, minna Tossom!

Ég hef þróað hugmyndina um nýtt íslenskt skrifmál enn frekar. Þessi þróun miðar reyndar við myndletur eins og er t.d. í Kína, og er lausn á þeim vanda sem fylgir því að hafa allt að sextán myndir af einu nafnorði (föllin fjögur, eintala og fleirtala, með og án ákv. greinis - ég kann ekki að telja nógu hátt til að nefna allar mögulegar myndir af sagnorðunum, og lýsingarorð geta haft a.m.k. 3x16 myndir, og gæti jafnvel verið að þær séu fleiri?). Ákveðið tákn myndi merkja fall - eitt tákn fyrir nefnifall, og svo framvegis, og annað tákn myndi merkja ákv. greini.

En þetta er auðvitað óþarfi þar sem táknin tákna atkvæði, ekki heil orð. En samt var þetta fjandi góð hugmynd, þótt ég segi sjálfur frá.

Já, kannske yrði þetta óþægilegt fyrir venjulega skrift, glósutöku í tímum og svo framvegis, og kæmist kannske illa fyrir á venjulegu lyklaborði. Kínverjum, Japönum og hinum virðist þó ganga ágætlega. En eins og ég sagði áðan, þá er þetta einkum hugsað fyrir skrautskrift.

Og til viðbótar við síðustu færslu: Deyða á að sjálfsögðu heima á þessum lista, og ætti því að verða deyta (en ekki rugla því saman við deita - til að forðast þann rugling legg ég til að Íslendingar taki aftur upp sérstakan framburð fyrir Y, mitt á milli I og U).

Ég sé þetta svo vel fyrir mér: Gjöf mín til íslensku þjóðarinnar, nýtt skrifmál, fegurra og betur sniðið að íslenskum þörfum heldur en þetta rómverska letur sem við notum í dag.

Það eina sem þú þarft er OssomTossom

Ég þakka Kára fyrir kommentin. Það mættu alveg vera fleiri komment hérna - þá fær maður á tilfinninguna að maður sé að skrifa fyrir fleiri en sjálfan sig; manni vill finnast sem maður sé að skrifa fyrir fleiri, því ef maður væri ekki að því, þá gæti maður allt eins notað venjulega bók og góðan penna.

Sögurnar hans Kára voru viðeigandi, og passa alveg við sögu sem var í Mogga nýlega, þegar myrkvunin varð. Kannske var hún í Blaðinu eða Fréttablaðinu, ég er ekki alveg viss. Þá tókst einhverri konu að detta af hjóli og beinbrjóta sig, annað hvort hand- eða fótleggsbrot. Hún lá semsagt þarna brotin og fólk gekk framhjá - alveg sama. Kannske var þetta einstaklega viturt fólk, þar sem konan var búin að hringja á hjálp og vissi að hún væri á leiðinni - kannske vissi allt fólkið það og var því ekkert að ómaka sig.

Auðvitað vil ég ekki halda því fram að maður sjálfur myndi gera eitthvað öðruvísi heldur en aðrir. Eða ég held ekki, ég hef sjálfur alveg sloppið við svona alvarlegar aðstæður, svona meira og minna. En ég vona hins vegar, að þetta sé ekki orðið jafn slæmt hér og sumstaðar þarna úti, þar sem ræningjar þykjast vera meiddir og þegar einhver ætlar að hjálpa þeim, þá eru þeir bara rændir í staðinn.

Nú er ég búinn með þýðinguna fyrir hann Gunna, þessa um „samfélagsmiðaða umhverfisvernd“ (e. social ecology), og þá er bara eftir að slá hana inn í tölvu. Vei mér, því þessi blessaða hraðrithönd er stundum alvarlega illlæsileg. Verð að játa að ég nenni tæpast að slá hana inn - en ég verð víst að gera það. Kannske það megi þó bíða fram í næstu viku; í þessari viku ætti ég að vera að lesa fyrir próf í næstu viku - ljóð eftir sjö skáld bresk (Burns, Blake, Wordsworth, Coleridge, Byron, Shelley og Keats) og það er nú talsvert lesefni. Sérstaklega þegar manni er ætlað að vita hvað öll þessi ljóð heita og geta þekkt jafnvel eina eða tvær línur úr þeim öllum ... Ritgerðin sjálf var hins vegar skemmtileg og jafnvel svolítið fróðleg. Einnig er ég búinn með einhverja þýðingu fyrir Lassa, og búinn að senda hana til hans - nú er bara eftir að senda reikninginn.

Semsagt, hellingur að gerast - alltaf.

Hinn rósfingraði OssomTossom

Hefur einhver tekið eftir því, hve lík orðin "eyða" og "breyta" eru? Til dæmis: "Ég hef eytt" og "ég hef breytt".

Þetta passar líka ósköp vel. Ef maður breytir einhverju, þá er maður líka að eyða því sem var og búa til eitthvað nýtt. Máli ég t.d. hvítu veggina í stofunni minni neonrauða, þá hef ég eytt þessum hvítu veggjum og búið til rauða. (Ég hef þá sennilega líka lagt grunninn að eyðingu geðheilsu minnar...)

Ég legg því til, Mörður Árnason (ef þú ert að lesa), að í næstu orðabók munir þú breyta "eyða" í "eyta" eða "breyta" í "breyða". Þú mátt ráða - en þú þarft þá líka að geta þess í færslunni, hver lagði þetta til.

OssomTossom svívirðir hina látnu í þúsundasta sinn

Hexakosioihexekontahexaphobia er undarleg fóbía - þetta er hræðsla við töluna 666. Sagan segir að Ronald "McDonald" Reagan, einn offárra dauðra Bandaríkjaforseta, hafi verið svo illa haldinn af þessum ótta að hann lét breyta húsnúmeri sínu: Frá 666 St. Cloud Road í 668 St. Cloud Road.

Sem er skrýtið, því hann sjálfur var 666. Fullu nafni hét hann nefnilega Ronald Wilson Reagan, og í hverju nafni eru einmitt 6 stafir. Fyrsta nafn: 6 stafir. Annað nafn: 6 stafir. Þriðja nafn: 6 stafir. Þetta gerir 666.