Ég held ég sé búinn, taka tvö(hundruð)

Ég held það barasta. Næstum alveg 100% viss. Ég held meira að segja að ég myndi þora að skila þessu nær óbreyttu - ein til þrjár yfirferðir í leit að minniháttar glennum og glappaskotum á sviði stafsetningar og málfræði gætu þó verið nauðsynlegar, og kannske þarf að stytta og skýra einstaka setningar. Ég gat meira að segja troðið „Þorsteinn, var Úlfur“-brandaranum þarna inn í - en ég veit svosem ekki hvort hann geri eitthvað gagn. En það hlýtur nú að mega slá á létta strengi inn á milli. Eins sá ég ástæðu til að þvinga nokkrar línur úr In Memoriam í ritgerðina, vegna þess að þær falla sæmilega að efninu - en ég veit ekki hvort ég vilji vera einhver svona „skeggjaður náungi sem drekkur bara svart kaffi og notar ljóð annarra í ritgerðunum sínum“-týpa. Þær gætu því dottið út aftur. Mér þótti þetta bara góð hugmynd þegar ég rakst á línurnar (það þótti mér líka réttlæta að hafa valið Victorian Literature):

Sweet Hesper-Phosphor, double name
For what is one, the first, the last,
Thou, like my present and my past,
Thy place is changed; thou art the same.

Fyrsta og síðasta línan er það sem skiptir máli - þessar tvær í miðjunni eru aukaatriði.

En ég er (aftur) búinn ... í bili.

Annars er ég ósköp sáttur við að eitthvað krassandi sé farið að gerast í QC. Ég horfi kannske ekki á sápuóperur, en ég les þær í teiknimyndaformi á netinu.

Geðdeildarplaylisti, pt.1

1-800-Suicide. Ef það væru hátalarar útum alla deild, þá myndi ég setja þetta á repeat.