l'OssomTossom, onde de sang

Nú hef ég séð þessa ágætu mynd þar sem göfugir menn slátra villimannslegum Írönum (í nafni frelsisins, auðvitað). Fyrirtaksmynd og ekki óhugsandi að ég muni láta mig hafa það að borga mig aftur í bíó fyrir hana áður en ég tek til við að bíða eftir að hún verði fáanleg í viðhafnarDVDútgáfu með sinnepi, hráum lauk og aukasenum. Helst saknaði ég lokaorða Leonídasar til konu sinnar áður en hann fór. Að öðru leyti var þetta ósköp flott mynd, mikið um blóð og vandaðar bardagasenur. Þarna var líka skemmtilega lítið um stórar stjörnur - þeir einu sem ég gat borið kennsl á voru Faramír úr Hringadróttinssögu og Eudorus úr Troy. En kannske fylgdist ég bara ekki nógu vel með, kannske trufluðu allir þessir hálfnöktu vöðvastæltu vargar mig eitthvað lítillega.

Það er fjör í þessu smásagnanámskeiði. Ekki aðeins á maður sjálfur að skrifa sínar eigin sögur, heldur skal líka lesa sögur annarra og gefa sitt álit. Sumar sagnanna eru stórfurðulegar. Með aðeins betri útfærslu gætu nokkrar þeirra jafnvel fengið Stephen King til að gráta, á meðan við venjulegra fólkið köstum upp og verðum nærri því blind. Það er ekkert grín að lesa um kynlíf manns og apakattar - og Tarzan er hvergi nærri!

Ég heyrði nýlega ágæta ástæðu fyrir því að ríki og kirkja skyldu ekki skilja: Á meðan kirkjan er hluti af apparatinu og fær nógan pening, þá er hún líka löt, feit og svifasein með sljóar neglur. Ef hún hins vegar þyrfti að standa á eigin fótum, þá er býsna hætt við að hún yrði talsvert herskáari og í alla staði skelfilegri apparat.